Սբ. Հովհան Ոսկեբերան
«Երանի՜ ողորմածներին»:
Ինձ այնպես է թվում, թե ասում է ոչ միայն իրենց ունեցվածքից ողորմություն տվողների, այլ նաեւ նրանց մասին, ովքեր ինչ-որ կերպ օգնական են լինում: Որովհետեւ շատ են ողորմածության կերպերը, եւ ընդարձակ է այս պատվիրանը: Իսկ ի՞նչ հատուցում ունի այն: «Որովհետեւ նրանք, ասում է, ողորմություն պիտի գտնեն»: Թվում է, թե հատուցումը սովորական է այդ առաքինության համար, բայց այն ավելի մեծ է, քան արդարությունը: Նրանք ողորմում են իբրեւ մարդիկ, իսկ իրենք ողորմություն են գտնում բոլորի Աստծուց. իսկ մարդկային ողորմությունը հավասար չէ աստվածային ողորմությանը. որքան անջրպետ կա բարության ու չարության, նույնքան էլ մարդկային ու աստվածային ողորմության միջեւ:
«Երանի՜ նրանց, ովքեր սուրբ են սրտով, որովհետեւ նրանք Աստծուն պիտի տեսնեն»:
Ահա կրկին հոգեւոր հատուցում: Այստեղ սուրբ է անվանում նրանց, ովքեր ունեն բոլոր առաքինությունները, եւ կամ էլ նրանց, ովքեր խոնարհությամբ ու զգաստությամբ են ապրում: Քանզի մենք Աստծուն տեսնելու ավելի պատշաճ առաքինություն չունենք, քան այս առաքինությունն է: Դրա համար Պողոսն ասում է. «Ջանացե՛ք ապրել խաղաղությամբ եւ սրբությամբ, առանց որոնց ոչ ոք Տիրոջը չպիտի տեսնի» (Եբր. ԺԲ 14): Իսկ երեսները ասելով՝ նկատի ունի Նրա մարդկային կերպարանքը. Նրա Աստվածությունը տեսնել չի կարող ոչ ոք: Եվ քանի որ շատերն են ողորմություն տալիս, չեն հափշտակում, չեն զրկում, բայց պոռնկանում են եւ պղծվում, որպեսզի ցույց տա, թե միայն առաջինը բավական չէ, ավելացնում է նաեւ սա: Պողոսը կորնթացիներին ուղղված իր նամակում մակեդոնացիների մասին վկայում էր, թե նրանք աճում են ոչ միայն ողորմածության գործերով, այլ նաեւ մյուս առաքինություններով. պատմելով նրանց առատորեն բաշխած տուրքերի մասին՝ ասում էր այն մասին, թե իրենք իրենց նվիրեցին «նախ՝ Տիրոջը եւ ապա՝ մեզ» (Բ Կոր. Ը 5):
(շարունակութիւն)
 |
| Սբ. Հովհան Ոսկեբերան |
Ինձ այնպես է թվում, թե ասում է ոչ միայն իրենց ունեցվածքից ողորմություն տվողների, այլ նաեւ նրանց մասին, ովքեր ինչ-որ կերպ օգնական են լինում: Որովհետեւ շատ են ողորմածության կերպերը, եւ ընդարձակ է այս պատվիրանը: Իսկ ի՞նչ հատուցում ունի այն: «Որովհետեւ նրանք, ասում է, ողորմություն պիտի գտնեն»: Թվում է, թե հատուցումը սովորական է այդ առաքինության համար, բայց այն ավելի մեծ է, քան արդարությունը: Նրանք ողորմում են իբրեւ մարդիկ, իսկ իրենք ողորմություն են գտնում բոլորի Աստծուց. իսկ մարդկային ողորմությունը հավասար չէ աստվածային ողորմությանը. որքան անջրպետ կա բարության ու չարության, նույնքան էլ մարդկային ու աստվածային ողորմության միջեւ:
«Երանի՜ նրանց, ովքեր սուրբ են սրտով, որովհետեւ նրանք Աստծուն պիտի տեսնեն»:
Ահա կրկին հոգեւոր հատուցում: Այստեղ սուրբ է անվանում նրանց, ովքեր ունեն բոլոր առաքինությունները, եւ կամ էլ նրանց, ովքեր խոնարհությամբ ու զգաստությամբ են ապրում: Քանզի մենք Աստծուն տեսնելու ավելի պատշաճ առաքինություն չունենք, քան այս առաքինությունն է: Դրա համար Պողոսն ասում է. «Ջանացե՛ք ապրել խաղաղությամբ եւ սրբությամբ, առանց որոնց ոչ ոք Տիրոջը չպիտի տեսնի» (Եբր. ԺԲ 14): Իսկ երեսները ասելով՝ նկատի ունի Նրա մարդկային կերպարանքը. Նրա Աստվածությունը տեսնել չի կարող ոչ ոք: Եվ քանի որ շատերն են ողորմություն տալիս, չեն հափշտակում, չեն զրկում, բայց պոռնկանում են եւ պղծվում, որպեսզի ցույց տա, թե միայն առաջինը բավական չէ, ավելացնում է նաեւ սա: Պողոսը կորնթացիներին ուղղված իր նամակում մակեդոնացիների մասին վկայում էր, թե նրանք աճում են ոչ միայն ողորմածության գործերով, այլ նաեւ մյուս առաքինություններով. պատմելով նրանց առատորեն բաշխած տուրքերի մասին՝ ասում էր այն մասին, թե իրենք իրենց նվիրեցին «նախ՝ Տիրոջը եւ ապա՝ մեզ» (Բ Կոր. Ը 5):
